Η Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας και το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος μας προσκαλούν σε μία εκ νέου ανάγνωση μύθων και αρχαιοελληνικών κειμένων για εμβληματικές γυναικείες φιγούρες, οι οποίες έχουν να μας μάθουν πολλά ακόμα για τα δικά μας αρχέτυπα.

Το δημοκρατικό πολίτευμα στην Αρχαία Ελλάδα δεν παραχωρούσε στην πραγματικότητα πολιτικά δικαιώματα στις γυναίκες. Τους αναγνωριζόταν μόνο η αναπαραγωγική τους λειτουργία. Κάποιες θαρραλέες όμως, όπως η Ξανθίππη, η σύζυγος του Σωκράτη, ή η ποιήτρια Σαπφώ, τόλμησαν να αμφισβητήσουν αυτή την τάξη πραγμάτων. Τραγικοί συγγραφείς, κυρίως ο Ευριπίδης, αλλά και συγγραφείς λαϊκών μύθων έδωσαν τη δυνατότητα να εξερευνηθούν οι διάφορες –ασυνείδητες– εκφάνσεις της γυναικείας σκέψης εκείνης της εποχής. Οι εκφάνσεις αυτές επηρεάζουν ισχυρά, ακόμα και σήμερα, τη σχέση μας με το θήλυ. Οι αρχαιοελληνικές γυναικείες φιγούρες (όπως η Λυσιστράτη, η Μήδεια, η Αγαύη, η Ιφιγένεια, η Πασιφάη, η Ψυχή, η Ξανθίππη, η Ιοκάστη) μέσα από τις αναπαραστάσεις τους στη μυθολογία, τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική έθεσαν σε αμφισβήτηση τα θεμέλια του θηλυκού προτύπου στις δυτικές κοινωνίες.

Φωτίζοντας υπό αυτή την οπτική γωνία τους παραπάνω μύθους, ανακύπτουν νέα ερωτήματα σχετικά με τη σεξουαλικότητα, τις ορμές, τον θάνατο και την ετερότητα. Ακολουθώντας τα αρχαία μονοπάτια, ψυχαναλυτές και ελληνιστές, μας παρουσιάζουν τις δικές τους ερμηνείες.

Η Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας και το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος μας προσκαλούν σε μία εκ νέου ανάγνωση μύθων και αρχαιοελληνικών κειμένων για εμβληματικές γυναικείες φιγούρες, οι οποίες έχουν να μας μάθουν πολλά ακόμα για τα δικά μας αρχέτυπα.

Το δημοκρατικό πολίτευμα στην Αρχαία Ελλάδα δεν παραχωρούσε στην πραγματικότητα πολιτικά δικαιώματα στις γυναίκες. Τους αναγνωριζόταν μόνο η αναπαραγωγική τους λειτουργία. Κάποιες θαρραλέες όμως, όπως η Ξανθίππη, η σύζυγος του Σωκράτη, ή η ποιήτρια Σαπφώ, τόλμησαν να αμφισβητήσουν αυτή την τάξη πραγμάτων. Τραγικοί συγγραφείς, κυρίως ο Ευριπίδης, αλλά και συγγραφείς λαϊκών μύθων έδωσαν τη δυνατότητα να εξερευνηθούν οι διάφορες –ασυνείδητες– εκφάνσεις της γυναικείας σκέψης εκείνης της εποχής. Οι εκφάνσεις αυτές επηρεάζουν ισχυρά, ακόμα και σήμερα, τη σχέση μας με το θήλυ. Οι αρχαιοελληνικές γυναικείες φιγούρες (όπως η Λυσιστράτη, η Μήδεια, η Αγαύη, η Ιφιγένεια, η Πασιφάη, η Ψυχή, η Ξανθίππη, η Ιοκάστη) μέσα από τις αναπαραστάσεις τους στη μυθολογία, τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική έθεσαν σε αμφισβήτηση τα θεμέλια του θηλυκού προτύπου στις δυτικές κοινωνίες.

Φωτίζοντας υπό αυτή την οπτική γωνία τους παραπάνω μύθους, ανακύπτουν νέα ερωτήματα σχετικά με τη σεξουαλικότητα, τις ορμές, τον θάνατο και την ετερότητα. Ακολουθώντας τα αρχαία μονοπάτια, ψυχαναλυτές και ελληνιστές, μας παρουσιάζουν τις δικές τους ερμηνείες.

Η Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας και το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος μας προσκαλούν σε μία εκ νέου ανάγνωση μύθων και αρχαιοελληνικών κειμένων για εμβληματικές γυναικείες φιγούρες, οι οποίες έχουν να μας μάθουν πολλά ακόμα για τα δικά μας αρχέτυπα.

Το δημοκρατικό πολίτευμα στην Αρχαία Ελλάδα δεν παραχωρούσε στην πραγματικότητα πολιτικά δικαιώματα στις γυναίκες. Τους αναγνωριζόταν μόνο η αναπαραγωγική τους λειτουργία. Κάποιες θαρραλέες όμως, όπως η Ξανθίππη, η σύζυγος του Σωκράτη, ή η ποιήτρια Σαπφώ, τόλμησαν να αμφισβητήσουν αυτή την τάξη πραγμάτων. Τραγικοί συγγραφείς, κυρίως ο Ευριπίδης, αλλά και συγγραφείς λαϊκών μύθων έδωσαν τη δυνατότητα να εξερευνηθούν οι διάφορες –ασυνείδητες– εκφάνσεις της γυναικείας σκέψης εκείνης της εποχής. Οι εκφάνσεις αυτές επηρεάζουν ισχυρά, ακόμα και σήμερα, τη σχέση μας με το θήλυ. Οι αρχαιοελληνικές γυναικείες φιγούρες (όπως η Λυσιστράτη, η Μήδεια, η Αγαύη, η Ιφιγένεια, η Πασιφάη, η Ψυχή, η Ξανθίππη, η Ιοκάστη) μέσα από τις αναπαραστάσεις τους στη μυθολογία, τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική έθεσαν σε αμφισβήτηση τα θεμέλια του θηλυκού προτύπου στις δυτικές κοινωνίες.

Φωτίζοντας υπό αυτή την οπτική γωνία τους παραπάνω μύθους, ανακύπτουν νέα ερωτήματα σχετικά με τη σεξουαλικότητα, τις ορμές, τον θάνατο και την ετερότητα. Ακολουθώντας τα αρχαία μονοπάτια, ψυχαναλυτές και ελληνιστές, μας παρουσιάζουν τις δικές τους ερμηνείες.

Η Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας και το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος μας προσκαλούν σε μία εκ νέου ανάγνωση μύθων και αρχαιοελληνικών κειμένων για εμβληματικές γυναικείες φιγούρες, οι οποίες έχουν να μας μάθουν πολλά ακόμα για τα δικά μας αρχέτυπα.

Το δημοκρατικό πολίτευμα στην Αρχαία Ελλάδα δεν παραχωρούσε στην πραγματικότητα πολιτικά δικαιώματα στις γυναίκες. Τους αναγνωριζόταν μόνο η αναπαραγωγική τους λειτουργία. Κάποιες θαρραλέες όμως, όπως η Ξανθίππη, η σύζυγος του Σωκράτη, ή η ποιήτρια Σαπφώ, τόλμησαν να αμφισβητήσουν αυτή την τάξη πραγμάτων. Τραγικοί συγγραφείς, κυρίως ο Ευριπίδης, αλλά και συγγραφείς λαϊκών μύθων έδωσαν τη δυνατότητα να εξερευνηθούν οι διάφορες –ασυνείδητες– εκφάνσεις της γυναικείας σκέψης εκείνης της εποχής. Οι εκφάνσεις αυτές επηρεάζουν ισχυρά, ακόμα και σήμερα, τη σχέση μας με το θήλυ. Οι αρχαιοελληνικές γυναικείες φιγούρες (όπως η Λυσιστράτη, η Μήδεια, η Αγαύη, η Ιφιγένεια, η Πασιφάη, η Ψυχή, η Ξανθίππη, η Ιοκάστη) μέσα από τις αναπαραστάσεις τους στη μυθολογία, τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική έθεσαν σε αμφισβήτηση τα θεμέλια του θηλυκού προτύπου στις δυτικές κοινωνίες.

Φωτίζοντας υπό αυτή την οπτική γωνία τους παραπάνω μύθους, ανακύπτουν νέα ερωτήματα σχετικά με τη σεξουαλικότητα, τις ορμές, τον θάνατο και την ετερότητα. Ακολουθώντας τα αρχαία μονοπάτια, ψυχαναλυτές και ελληνιστές, μας παρουσιάζουν τις δικές τους ερμηνείες.