Αν και θεωρητικά όλες οι περίοδοι της ιστορίας έχουν εξίσου μεγάλη σημασία και όλα τα μνημεία χρήζουν ισότιμης μεταχείρισης ως ιστορικά τεκμήρια, στην πράξη οι αρχές αυτές συχνά καταστρατηγούνται. Το τι θα διατηρηθεί και τι όχι στη διάρκεια μιας ανασκαφής δεν καθορίζεται μόνον από πρακτικές δυσκολίες (π.χ. την επικάλυψη αρχαιότερων στρωμάτων από μεταγενέστερα κατάλοιπα) αλλά και από τις επικρατούσες απόψεις για την 'ιστορική αξία' κάθε περιόδου. Παρόμοια αξιολογικά κριτήρια χαρακτηρίζουν τις επιλογές των επιμελητών ενός μουσείου ως προς το ποια αντικείμενα θα εκτεθούν, των αρχιτεκτόνων ως προς το ποια μνημεία θα αναστηλωθούν, κ.ο.κ.

Ωστόσο δεν υπάρχει πάντα ομοφωνία: πριν από λίγα χρόνια, η πρόταση κατεδάφισης δύο διατηρητέων κτιρίων μπροστά από το Μουσείο Ακρόπολης επειδή 'εμπόδιζαν' τη θέα προς τον Παρθενώνα εγκαταλείφθηκε λόγω αντιδράσεων επιστημονικών φορέων και πολιτών. Η περίπτωση αυτή ανέδειξε τα προβλήματα που ανακύπτουν όταν τίθεται θέμα διαβάθμισης της 'ιστορικότητας' των μνημείων και αμφισβήτησε τη λογική της ολοκληρωτικής υπεροχής του 'αρχαίου' έναντι του 'σύγχρονου'.

Στη συζήτηση αυτή θα διερευνηθούν τα αξιολογικά κριτήρια που καθορίζουν την πολιτισμική διαχείριση στην Ελλάδα σε επίπεδο νομοθεσίας, αρχαιολογικής πρακτικής και ‘κοινής γνώμης’ και οι αλλαγές που συνέβησαν από τον 19ο αιώνα έως σήμερα. Μερικά από τα ερωτήματα που θα τεθούν είναι τα εξής: 

- Πώς επιλέγουμε τι είναι σημαντικό να διατηρηθεί/αναδειχθεί και τι όχι; 
- Γιατί κάποιες ιστορικές περίοδοι αντιμετωπίζονται ως ‘υποδεέστερες’ από άλλες και πόσο συνάδει αυτό με τη νομοθεσία; 
- Τι έχει αλλάξει στο νόμο και την αντίληψη του κοινού στη διάρκεια του χρόνου; 
- Πώς συνδυάζεται η προστασία των μνημείων με τη ζωντανή λειτουργία μια πόλης; 
- Πώς αποτιμούμε σήμερα έργα εκτεταμένων αρχαιολογικών παρεμβάσεων όπως η ανασκαφή της αρχαίας Αγοράς στην Αθήνα;