Με αφορμή το Συνέδριο «Από την Ισπανία στο Λεβάντε: Βίος και Πεπρωμένο των σεφαραδίτικων κοινοτήτων»και στη συνέχεια των εργασιών του.

Πως γράφεται η Ιστορία; Η Ιστορία αποτελεί απλά αντικείμενο μεταβίβασης ή συνεχή αναδιατύπωση του παρελθόντος που στρέφεται στο μέλλον; Πώς κληροδοτείται η ιστορική μνήμη; Ποιος είναι ο ρόλος του σχολείου; Ο καθηγητής Ιστορίας φέρει την αποκλειστική ευθύνη της μνήμης του παρελθόντος και ποιό είναι αυτό; Ποια είναι τα περιθώρια μεταβλητότητας στην διδασκαλία της Ιστορίας στην περίπτωση τραυματικών γεγονότων; Αυτές είναι μερικές από τις ερωτήσεις που θα συζητηθούν κατά τη διάρκεια της βραδιάς που απευθύνεται τόσο σε ειδικούς όσο και σε εκπαιδευτικούς και στο ευρύ κοινό.

Τόπος ιστορικής μνήμης ανοικτός σε όλους, το ίδρυμα Maison d’Izieu διαιωνίζει την μνήμη των εβραίων, παιδιών και ενηλίκων, που βρήκαν καταφύγιο εκεί από τον Μάιο του 1943 μέχρι τον εκτοπισμό της 6ης Απριλίου 1944. Προσηλωμένο στο παρόν και προσβλέποντας στο μέλλον, προάγει τον προβληματισμό γύρο από την έννοια του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας και τις συνθήκες που οδηγούν σε αυτό. Μέσα από την αναφορά στα εβραιόπουλα του Izieu και στους εκπαιδευτές τους, αποσκοπεί στην καταπολέμηση κάθε μορφής μισαλλοδοξίας και ρατσισμού.

Με αφορμή το Συνέδριο «Από την Ισπανία στο Λεβάντε: Βίος και Πεπρωμένο των σεφαραδίτικων κοινοτήτων»και στη συνέχεια των εργασιών του.

Πως γράφεται η Ιστορία; Η Ιστορία αποτελεί απλά αντικείμενο μεταβίβασης ή συνεχή αναδιατύπωση του παρελθόντος που στρέφεται στο μέλλον; Πώς κληροδοτείται η ιστορική μνήμη; Ποιος είναι ο ρόλος του σχολείου; Ο καθηγητής Ιστορίας φέρει την αποκλειστική ευθύνη της μνήμης του παρελθόντος και ποιό είναι αυτό; Ποια είναι τα περιθώρια μεταβλητότητας στην διδασκαλία της Ιστορίας στην περίπτωση τραυματικών γεγονότων; Αυτές είναι μερικές από τις ερωτήσεις που θα συζητηθούν κατά τη διάρκεια της βραδιάς που απευθύνεται τόσο σε ειδικούς όσο και σε εκπαιδευτικούς και στο ευρύ κοινό.

Τόπος ιστορικής μνήμης ανοικτός σε όλους, το ίδρυμα Maison d’Izieu διαιωνίζει την μνήμη των εβραίων, παιδιών και ενηλίκων, που βρήκαν καταφύγιο εκεί από τον Μάιο του 1943 μέχρι τον εκτοπισμό της 6ης Απριλίου 1944. Προσηλωμένο στο παρόν και προσβλέποντας στο μέλλον, προάγει τον προβληματισμό γύρο από την έννοια του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας και τις συνθήκες που οδηγούν σε αυτό. Μέσα από την αναφορά στα εβραιόπουλα του Izieu και στους εκπαιδευτές τους, αποσκοπεί στην καταπολέμηση κάθε μορφής μισαλλοδοξίας και ρατσισμού.