Η Αλεξάνδρα Δεληγιώργη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Φιλοσοφία στο Α.Π.Θ και Κοινωνιολογία/Εθνολογία στη Σορβόννη. Είναι Ομότιμη Καθηγήτρια Φιλοσοφίας Α.Π.Θ. Επισκέφθηκε Πανεπιστήμια πολλών χωρών και εργάστηκε σε ξένες βιβλιοθήκες. Συνεργάστηκε με φιλοσοφικά και λογοτεχνικά περιοδικά και αρθρογραφεί στον Τύπο. Έχει εκδώσει φιλοσοφικές μελέτες, δοκίμια, μυθιστορήματα και διηγήματα. Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου το 1998 και με το Βραβείο μυθιστορήματος «Νίκος Θέμελης» το 2012. Έργα της: Η θεωρία των κοινωνικών ντετερμινισμών και της ανθρώπινης ελευθερίας του Georges Gurvitch (1979), Ανδρόγυς (1980, 1984, 2007), Οι φωνές (1982, 1993), Ο Κριτικός Μαρξ 1843-1844 (1985), Α-νοστον ήμαρ (1998) Κρατικό βραβείο δοκιμίου 1998, Ο μοντερνισμός στη σύγχρονη φιλοσοφία, Η αναζήτηση της χαμένης ενότητας (1996, 1998, 2007), Σκέψη και προοπτική, από το Quattrocento στο ηλεκτρονικό Novecento (2002), Γυναίκες ή σκοτεινή ύλη, μυθιστόρημα (2004), Mujeres o Materia Obscura (2017), Μια δική σου ζωή, διηγήματα (2008), Σύγχρονοι προβληματισμοί για ένα καλύτερο κόσμο (2008), Τρυφερός σύντροφος (2011), Βραβείο Μυθιστορήματος «Νίκος Θέμελης» 2012, Φιλοσοφία των κοινωνικών επιστημών (2011), Ανέστιος. Ημερολόγια (2014), Το κόκκινο της φωτιάς, δοκίμιο (2016), Ο μοντερνιστής κριτικός Νικόλας Κάλας (2018), Κοιλάδες του φόβου (2019).

Στο βιβλίο, αναλύονται ιδέες για την ελληνικότητα, εμβληματικών μορφών (Περικλή Γιαννόπουλου, Ίωνα Δραγούμη, Γ. Κωνσταντινίδη-Σκληρού, Γιώργου Σαραντάρη, Κωνσταντίνου Τσάτσου, Ζήσιμου Λορεντζάτου, Δημήτρη Χατζή, Χρήστου Μαλεβίτση), που σημάδεψαν τον 20ό αιώνα. Διχοτομικά σχήματα, όπως «Μεγάλη» ή «Νέα» Ελλάδα, ιστορική συνέχεια ή ασυνέχεια, ελληνοκεντρισμός ή κοσμοπολιτισμός, Δύση ή Ανατολή, λόγια ή λαϊκή παράδοση, κλασικισμός ή μοντερνισμός και τα παράγωγά τους, καταλήγουν σε μια διφορούμενη κοσμοεικόνα, με το βάρος να πέφτει άλλοτε στη μια και άλλοτε στην άλλη της όψη, με αποτέλεσμα να εσωτερικεύονται σαν αγεφύρωτα χάσματα, ακόμη και σήμερα. Η απλουστευμένη σχέση με την πολυσύνθετη ζώσα παράδοση και η ελλιπής αυτοσυνείδηση με την οποία κλήθηκε να πορευτεί η ελληνική κοινωνία, τους τελευταίους δύο αιώνες, μας εμποδίζουν να κατανοήσουμε από τη ρίζα τους τις αντιθέσεις που τη διχάζουν. Μόνο διακρίνοντας, με κρυστάλλινη σαφήνεια, τις δυνατότητες συγκερασμού τους, η κοινή συνείδηση μπορεί να ενσταλάξει, στη δομή του κοινωνικού και προσωπικού συναισθήματος, ένα μάγμα έλλογων κοσμικών επιταγών και υπέρλογων ηθικών αξιώσεων έναντι ποικίλων πολιτικών και πολιτισμικών βεβηλώσεων.