Σε κάθε εποχή η Αριστοτελική διανόηση αλληλοεπέδρασε με τις φιλοσοφίες που κυριαρχούσαν, με πρωτοπόρο τον Θωμισμό που τον προσάρμοσε με τη χριστιανική πίστη και που συνέβαλε στη σημερινή διαμόρφωση του Νεοαριστοτελισμού στη Γερμανία. Ωστόσο, η προσπάθεια αυτή είναι ελλειπής γιατί αγνοεί (1) τη σύγχρονη πολύπλοκη τεχνικο-οικονομική δομή του κόσμου, (2) τα εμπόδια που αντιμετωπίζει το δημοκρατικό ιδεώδες στην παγκοσμοποίση και (3) την εξάπλωση του ανθρωπίνου πόνου. Η Αριστοτελική ηθική εμπεριέχει θέσεις που βοηθούν την αναβάθμισή της στο νέο αυτό πλαίσιο, οι οποίες μπορούν συγχρόνως να αναβαθμίσουν και τη σύγχρονη ηθική. Μερικές από αυτές τις θέσεις είναι η πολιτικοποίηση της ηθικής με πρότυπο την αρχιτεκτονική, η διάρθρωση της πράξης με την μεσότητα και την προσαρμογή της σε κάθε πλαίσιο με γνώμονα την επιτακτική φρόνηση, τα όρια της διαβούλευσης για την εκπλήρωση κάποιου σκοπού, η επιείκεια στη δικαιοσύνη και η εμπνευσμένη υποχώρηση για την επίτευξη της επικοινωνίας, ή, αντίθετα οι ευνοϊκές διαθέσεις που οδηγούν στη φιλία, στον έρωτα, στη μεγαλοψυχία, στην παιδεία και στην τεχνική και πνευματική επίδοση.