Μία στις 5 γυναίκες κακοποιείται σεξουαλικά κατά τη διάρκεια της ζωής της. Η συντριπτική πλειονότητα των γυναικών, των ανδρών και των παιδιών που πέφτουν θύματα σεξουαλικής βίας δεν καταγγέλλει ποτέ την επίθεση στην αστυνομία. Τα θύματα πασχίζουν συνήθως να βρουν τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψουν την οδύνη τους, ειδικά όταν ο βιασμός θεωρείται μια πράξη που ντροπιάζει όχι μόνο τα ίδια τα θύματα, αλλά επίσης την οικογένειά τους, ακόμα και την κοινότητα στην οποία ανήκουν. Για τα θύματα, τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά και περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, σωματικές βλάβες (τραυματισμούς, σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες, ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη), ψυχολογικές διαταραχές (άγχος, κατάθλιψη, σύνδρομο μετατραυματικού στρες), επιδείνωση της ποιότητας ζωής (σεξουαλική και κοινωνική δυσλειτουργία, κατάχρηση ουσιών, αλκοολισμό, αυτοτραυματισμό, αυτοκτονία).

Κι όμως, εξακολουθούμε να γνωρίζουμε ελάχιστα για τα αίτια της σεξουαλικής βίας. Διερευνώντας τα δεδομένα διεθνώς, διαπιστώνουμε ότι τα υψηλά ποσοστά σεξουαλικής βίας δεν είναι αναπόφευκτα και ότι ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό, ανάλογα με το γεωγραφικό και το ιστορικό πλαίσιο. Ο βιασμός δεν αποτελεί συνακόλουθο της ανδρικής βιολογίας, ούτε συνιστά εξελικτική κληρονομιά. Οι βιαστές μαθαίνουν να δρουν ως τέτοιοι εντός συγκεκριμένων ιστορικών κοινοτήτων. Γι’ αυτό και κάθε προσπάθεια για τη μείωση της σεξουαλικής βίας απαιτεί την πολιτική και ιδεολογική συμβολή κάθε πολίτη του κόσμου.