Η νεκρόπολη του Φαλήρουεκτείνεται στον άξονα Β-Ν στην περιοχή ανάμεσα στην Αθήνα και τον Πειραιά, γνωστή από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία και ως Φαληρικό Αλίπεδο, ένα αλμυρό έλος. Στην περιοχή έχουν ανιχνευτεί αλλεπάλληλα υδρογεωλογικά επεισόδια, καθώς και ίχνη χειμάρρων που κάθε τόσο μετέτρεπαν την περιοχή σε παράκτιο έλος.
Μέχρι τώρα έχουν ανασκαφεί περίπου 9.300 τ.μ. παρόλο που εκτιμούμε πως η Νεκρόπολη καταλάμβανε μεγαλύτερη έκταση.
Το ανώτατο χρονολογικό όριο χρήσης του νεκροταφείου τοποθετείται στην τελευταία δεκαετία του 8ου αιώνα π.Χ., ενώ η τελευταία χρήση του τοποθετείται στην αρχή του 5ου αιώνα π.Χ και η κυρίως χρήση κατά την Αρχαϊκή περίοδο.
Οι περισσότεροι τάφοι βρέθηκαν σε αμμώδες στρώμα σε βάθος μεταξύ -0,40 μ – 1,20 μ κάτω από το σημερινό επίπεδο της θάλασσας. Οι περισσότερες από τις 1500 ταφές που έχουν αποκαλυφθεί είναι λακκοειδείς τάφοι και εγχυτρισμοί, ενώ βρέθηκαν επίσης ταφικές πυρές, κιβωτιόσχημοι τάφοι και λάρνακες, καθώς και μια ταφή μέσα σε ξύλινο φέρετρο.
Τα αρχαιολογικά "συμφραζόμενα" υποδεικνύουν ένα νεκροταφείο μεγάλης κλίμακας που χρησιμοποιούνταν κυρίως από ομάδες χαμηλής κοινωνικής τάξης. Ωστόσο, υπάρχουν και εξαιρέσεις, όπως ταφές με πλούσια αναθήματα, ταφές αλόγων, καθώς και ατομικοί και μαζικοί τάφοι ανδρών που είχαν εκτελεσθεί.
Οι ανασκαφές στον χώρο βρίσκονται σε εξέλιξη.
