Ο «Συμμαχικός Πόλεμος» (220-217 π.Χ.) μεταξύ των δύο από τους ισχυρότερους συνασπισμούς στον ελλαδικό χώρο, αυτού της Αιτωλικής Συμπολιτείας και του Βασιλείου της Μακεδονίας και η συνθήκη της Ναυπάκτου με την οποία έλαβε τέλος, σηματοδοτούν την τελευταία πράξη της αυτόνομης πολιτικής δράσης των Ελλήνων.

Στο πλαίσιο αυτό, και ένα χρόνο πριν από την συνθήκη ειρήνης, οι Μακεδόνες θα αποβιβαστούν στην Κεφαλονιά. Οργανωμένη σε τέσσερις πόλεις, Τετράπολις οὔσα (Θουκυδίδης 2,30.2), η Κεφαλονιά ήλεγχε τις θαλάσσιες οδούς προς την Δύση, στην είσοδο του Κορινθιακού, ενώ βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την Αιτωλία και την Ακαρνανία. Η δημιουργία προγεφυρώματος σε μία από τις πόλεις – λιμένες του νησιού δημιουργούσε σημαντικό πλεονέκτημα και τη δυνατότητα ελέγχου μιας ευρείας περιοχής (Ακαρνανία, Αιτωλία, Λευκάδα, παράλια Ηπείρου, Δυτική Πελοπόννησο, Ιόνιο). Ο Φίλιππος Ε΄ επέλεξε ως στόχο την Πάλη, της οποίας η επικράτεια εκτεινόταν σε όλη τη σημερινή χερσόνησο της Παλικής. Η πολιορκία του 218 π.Χ., η σύγκρουση μιας πόλης και ενός βασιλείου, περιγράφεται από τον Πολύβιο. Είναι η περίοδος που η Δύση έρχεται στο προσκήνιο, καθώς ήδη στην Ιταλία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η τιτανομαχία Ρώμης και Καρχηδόνας. Αιώνες μετά, η αρχαιολογική έρευνα φέρνει στο φως υλικά τεκμήρια αυτού του επεισοδίου του Συμμαχικού Πολέμου.