Στην εικονιστική κοινωνία οι απαισιόδοξες φωνές προβλέπουν ένα ζοφερό μέλλον υποδούλωσης τού ανθρώπου στους αλγορίθμους, τη βιολογική μετάλλαξή του σε μια ανεπιθύμητη μορφή ή ακόμη και την ολοκληρωτική εξαφάνισή του.
Από την άλλη οι αισιόδοξες φωνές διακηρύσσουν ότι θα προσαρμοστούμε βαθμιαία στην τεχνική εξέλιξη, απολαμβάνοντας τα οφέλη της, ή ότι ανατέλλει μια νέα εποχή για το ανθρώπινο είδος, που υπερβαίνοντας τους βιολογικούς περιορισμούς του θα αποικίσει τελικά το σύμπαν εκπληρώνοντας το πεπρωμένο του.
Είναι δυνατόν να παραμείνουμε κριτικοί τόσο ως προς το ευαγγέλιο των υπερανθρωπιστών μιας ανθρωπότητας απελευθερωμένης και ευτυχούς χάρη στην τεχνική εξέλιξη όσο και ως προς τη σκοτεινή προφητεία των τεχνοφοβικών, τη δυστοπία ενός τεχνοολοκληρωτισμού ή τού πλήρους αφανισμού τής ανθρωπότητας; Πώς θα μπορούσε να μοιάζει μια αναστοχαστική τέχνη τού βίου όταν αβίαστα
εκχωρούμε στην καθημερινότητα τη διαχείριση των επιλογών και τη λήψη αποφάσεων σε αλγορίθμους για ν’ ανακουφιστούμε από το άχθος τής ελευθερίας;
Στα μαθήματα θα εξετάσουμε τα χαρακτηριστικά ενός ψηφιακού ανθρωπισμού ως πρόταγμα αυτογνωσίας που διερευνά τι συνιστά την ανθρωπινότητα υπερασπιζόμενος μια σχετική ή, ίσως και, την ύστατη αυτονομία τού ανθρώπου τόσο έναντι των αλγορίθμων όσο και έναντι τής ψηφιακής εικόνας εαυτού.