H ανατομία είναι περιγραφική επιστήμη και σχετίζεται άμεσα με την εικόνα και την παρατήρηση του ανθρωπίνου σώματος. Η πορεία και η διδασκαλία της ανατομίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εξέλιξη των τεχνικών εικονογράφησης, αποτύπωσης και αναπαραγωγής της εικόνας.
Από την Αρχαιότητα έως και τον Μεσαίωνα η εξέλιξη της ανατομίας ήταν περιορισμένη καθώς οι θρησκευτικές και ηθικές θέσεις σχετικά με την ιερότητα του ανθρώπινου σώματος δεν επέτρεπαν τις νεκροτομές. Η βάση της σύγχρονης ανατομίας δόθηκε τον 15ο αιώνα κατά την Αναγέννηση, αρχικά από τους μεγάλους ζωγράφους όπως το Μιχαήλ Άγγελο και το Ντα Βίντσι, και στη συνέχεια από τον Καθηγητή Ανατομίας Aνδρέα Βεσάλιο. Ο Βεσάλιος με το μνημειώδες έργο του «De Humanis Corporis Fabrica» αλλά και όλοι οι ανατόμοι έκτοτε, χρησιμοποίησαν τους ικανότερους καλλιτέχνες της εποχής για τις εικονογραφήσεις των συγγραμμάτων τους και τα πιο σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα για τη διδασκαλία και τη διάδοση των ανακαλύψεών τους. Αντίστοιχα, τον 18ο και 19ο αιώνα για εκπαιδευτικούς λόγους, εξελίχθηκε η κηροπλαστική και δημιουργήθηκαν οι μεγάλες συλλογές ανατομικών κέρινων προπλασμάτων.
Οι καλλιτεχνικές και τεχνολογικές εξελίξεις όπως η τυπογραφία και η φωτογραφία, βοήθησαν στη διάδοση και τη διδασκαλία της ανατομίας. Παράλληλα σε όλες τις εποχές, η εξωτερική και εσωτερική μορφολογία του ανθρώπινου σώματος έδωσε και δίνει μοναδική έμπνευση στην Τέχνη.
Η ομιλία επιχειρεί ένα ταξίδι στην Ιστορία και τις αλληλεπιδράσεις της Ιατρικής και της Τέχνης, στον συναρπαστικό και συχνά μακάβριο κόσμο της Ανατομίας, στις προκαταλήψεις και στις δεισιδαιμονίες, στους κατάδικους και στους τυμβωρύχους, στους καλλιτέχνες που εμπνεύστηκαν από την ομορφιά του ανθρώπινου σώματος και στους πρωτοπόρους θεμελιωτές της σύγχρονης επιστήμης.
(Mortui Vivos Docent = οι νεκροί διδάσκουν τους ζωντανούς)
