Όταν θεωρούμε ότι είμαστε πάνω απ’ όλα ανθρώπινα όντα, είναι σαν να λέμε ότι η κοινή ανθρώπινη ιδιότητά μας προέχει της φυλής, της θρησκείας, του φύλου, της ιθαγένειας κ.ο.κ. Κι αυτή είναι μια αδιαμφισβήτητη ηθική αρχή. Όμως η έννοια του ανθρώπινου όντος μπορεί τόσο να περικλείει όσο και να αποκλείει ιδιότητες· και όταν παραγνωρίζει τη διαφορετικότητα προς όφελος της ομοιομορφίας, ενθαρρύνει έναν κενό συναισθηματισμό, ο οποίος κλείνει τα μάτια μπροστά στην ωμή φύση της εξουσίας.