Οι κρίσεις διαταράσσουν τις υπάρχουσες ισορροπίες σε ό,τι αφορά την κατανομή του διαθέσιμου κοινωνικού προϊόντος και πυροδοτούν διαμάχες για τη μορφή και τα μερίδια της νέας κατανομής. Οι κρίσεις δημιουργούν και ευκαιρίες. Υπάρχουν οι ατομικές ευκαιρίες, που συνήθως εκμεταλλεύονται λίγοι αποκομίζοντας σημαντικά οφέλη σε βάρος των πολλών, τους οποίους η κρίση αναγκάζει να πουλήσουν την περιουσία τους ή/και την εργασιακή τους δύναμη σε τιμή… ευκαιρίας. 

Οι κρίσεις δημιουργούν, ωστόσο, και συλλογικές ευκαιρίες, θετικές για το δημόσιο συμφέρον. Πρόκειται για ευκαιρίες αναστοχασμού σχετικά με τις κοινωνικές αξίες, τις ρυθμίσεις και τις πρακτικές που θεωρούνται υπεύθυνες για την κρίση, καθώς και αναζήτησης άλλων αξιών, ρυθμίσεων και πρακτικών, οι οποίες μπορεί να αφορούν είτε μια προσπάθεια άμεσης αντιμετώπισης των συνεπειών της κρίσης είτε και μια συνολικότερη αναδιαπραγμάτευση των όρων του κοινωνικού μέλλοντος.

Στην Αθήνα της κρίσης εμφανίζονται φαινόμενα αφενός μεν όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων και συγκρούσεων, αφετέρου όμως κοινωνικής αλληλεγγύης. Αυτές οι δύο κατηγορίες φαινομένων δεν είναι σαφώς διαχωρισμένες μεταξύ τους, αφού η σύγκρουση δημιουργεί και χώρους αλληλεγγύης, ενώ και η αλληλεγγύη δεν είναι απαλλαγμένη συγκρούσεων – εάν σκεφτούμε τους όρους με τους οποίους δομείται. Στη συγκεκριμένη εκδήλωση, η συζήτηση θα επικεντρωθεί στην πολυσημία των πρακτικών κοινωνικής αλληλεγγύης που αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια, στους όρους και τις προϋποθέσεις αυτής της ανάπτυξης, στις ποικίλες ιστορικές και ιδεολογικές τους ρίζες, καθώς και στον κοινωνικό τους αντίκτυπο, λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες που δημιούργησαν τόσο η κρίση όσο και η παράλληλη υποχώρηση των ούτως ή άλλως αναιμικών προνοιακών δομών.