Ο Pallasmaa ξεκίνησε από τον ορθολογισμό, την τυποποίηση και τις προκατασκευές, έχοντας επιρροές από τη γιαπωνέζικη αρχιτεκτονική και το έργο του Mies van der Rohe. Ωστόσο οι ιδέες του δεν έμειναν αναλλοίωτες στον χρόνο. Έπειτα από μια δίχρονη παραμονή του στην Αφρική (1972-74) στράφηκε περισσότερο στη φαινομενολογία, δηλαδή σε μια αρχιτεκτονική που δίνει ιδιαίτερο βάρος στο βίωμα, στην εμπειρία των αισθήσεων και στην αλληλεπίδραση ανθρώπου και κατασκευασμένου χώρου.

Ο Pallasmaa δεν επικεντρώθηκε μόνο στο συνθετικό έργο του αλλά καθιερώθηκε και ως ένας σύγχρονος θεωρητικός της αρχιτεκτονικής, ενώ πέτυχε μια αξιοσημείωτη διάχυση των ιδεών του μέσα από τη διδασκαλία και από διάφορες άλλες θέσεις. Συγκεκριμένα, υπήρξε πρύτανης του Ινστιτούτου Βιομηχανικού Σχεδιασμού του Ελσίνκι (1970-72), αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Χαϊλέ Σελασιέ Ι της Αντίς Αμπέμπα (1972-74), διευθυντής του Μουσείου Φινλανδικής Αρχιτεκτονικής (1978-1983), State Artist Professor (1983-88), καθηγητής και κοσμήτορας της Αρχιτεκτονικής Σχολής στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι (1991-97). Υπήρξε επισκέπτης καθηγητής σε πολλά πανεπιστήμια των ΗΠΑ, ενώ δίδαξε και σε πολλά άλλα ιδρύματα της Αμερικής, της Ευρώπης, της Ασίας, της Αφρικής και της Αυστραλίας. Έχει δημοσιεύσει πάνω από 60 βιβλία και 400 δοκίμια, τα οποία έχουν μεταφραστεί σε 36 γλώσσες – κάποια από τα πιο γνωστά είναι τα: Encounters: Architectural Essays 1 (2005) και 2 (2012), Understanding Architecture (2012), The Embodied Image (2011), The Thinking Hand (2009), The Architecture of Image: existential space in cinema (1998), The Eyes of the Skin (1995 και 2012) και Animal Architecture (1995). Οι εκθέσεις φιλανδικής αρχιτεκτονικής, πολεοδομίας και οπτικών τεχνών, τις οποίες οργάνωσε και σχεδίασε ως Διευθυντής του Μουσείου Φιλανδικής Αρχιτεκτονικής, παρουσιάστηκαν σε περισσότερες από 30 χώρες.